Dag 21

DAG 21
Dit zal het laatste tripje worden met mijn gids Hamidou. Het zal gaan, naar een alleen te voet bereikbaar dorpje zo'n vijfentwintig kilometer buiten Bobo. Dus drie liter water mee. Nadat we met de motor niet verder konden, te voet verder. Bij het dorpshoofd, genezer en raadgever van het dorp aangekomen deed Hamidou uiteraard het woord, al sprak het dorpshoofd ook een paar woorden Frans. En daarna wachten totdat de sfeer goed was om te vragen of wij het dorp mochten bezoeken. In een grote houten vijzel werden geneeskrachtige kruiden geklopt, die aangestoken, een rook ontwikkelden die, als je je daarmee omgeven had, je genas van wintertenen, platvoeten, flaporen en nog veel meer. Voorzichtig begon ik te fotograferen, op afstand en niet te compromitterend. De nieuwsgierigheid was gewekt en de geneesheer directeur vroeg wat dat ding was. Mijn smartphone dus. Zo kon ik hem foto's laten zien die ik gemaakt had. De man kon er niet genoeg van krijgen. Ik voelde dat de tijd rijp was om te vragen of ik een foto van hem mocht maken. Eerst een paar van verder af genomen en laten zien en tenslotte heel dichtbij. Het ijs was gebroken en de weg naar het dorp lag voor ons open. Het dorp lag hoog tussen de rotsen en het was een uitputtende klim om daar te komen. Beneden zetelde het dorpshoofd waar ook de waterput was. Vrouwen uit de omgeving en uit het dorp kwamen de hele dag door water halen. Het is ook een plek waar de laatste nieuwtjes onder veel gegiechel uitgewisseld worden. In grote aluminium bakken van zeker 30 liter op het hoofd werd het water naar het dorp gedragen. Voor mij zonder bagage al een hele klus, maar voor hen met dertig kilo op het hoofd, onbegrijpelijk. Jammer, jammer, het zouden zulke prachtige foto's kunnen zijn. Van heel dichtbij die prachtige zwarte gezichten, glimmend van het transpireren. Te gênant en kwetsend. In het dorp begonnen enkele kinderen spontaan te huilen toen ze die ,,blanc,, met die baard zagen. Geen enkele voorziening in het dorp. Toch was er voldoende eten, wat voornamelijk van het land buiten het dorp kwam. Waarom ze niet beneden bij de bron wonen is me niet duidelijk, scheelt veel gesjouw met water. Het zal wel een strategische achtergrond hebben.
Heel bijzonder, dat een dorp op zo'n vijfentwintig kilometer van een grote stad zo afgezonderd leeft en overleeft. De sociale cohesie zal ze meer waard zijn dan het onveilige leven in de stad.