Dag 16

DAG 16
Vandaag naar village troglodyte. Oude woningen hoog tegen de rotsen geplakt waar de bewoners zich konden beschermen tegen etnisch geweld. Het moet een zwaar leven geweest zijn. De Fransen van gisteren hadden me al gewaarschuwd dat het vrijwel onmogelijk zou zijn om dat te kunnen bereiken. Maar eerst de rit er naar toe, 32km over een slechte piste. Ergens halverwege een lekke band. Ik werd afgezet bij een hut in de buurt van de weg en Hamidou ging terug om te kijken of er iemand was die de band kon plakken. Dat was redelijk snel gebeurd. Een nieuwe binnenband was aangebracht en de van de oude binnenband werd een strook aan de binnenkant van de buitenband gelegd want deze was bijna door. Eenmaal onder bij de berg aangekomen begint dan de klim. Doordat we wat te laat waren weggegaan en het oponthoud door de band waren we op het heetst van de dag aan de klim begonnen. Een gids voorop, Hamidou er na en dan ik. Onvermoeibaar die jongens, soms werd er even gestopt, maar dat gaf me dan niet eens de tijd om op adem te komen. Om tijd te rekken stelde ik nog wel vragen, maar veel te snel moesten we weer verder. Tegen de top moesten we wel om de vijftig meter rusten. Hijgend en drijfnat van het zweet kwamen we er aan. Ik begrijp, dat de mensen zich daar veilig voelden. De vijand is, als hij daar al aankomt aan te top, totaal uitgeput. Bovendien waren er vroeger dag en nacht wachters, die bij onraad met een hoorn de bewoners kon waarschuwen. Die konden door grote stenen naar de vijand te gooien deze wel op afstand houden. Tot in de tachtiger jaren was dit geïsoleerde dorp nog bewoond en nu nog redelijk intact. Prachtige in de rotsen uitgehakte en lemen woonplekken en voorraadsilos. Het afdalen gaat makkelijker en eenmaal beneden een biertje gedronken met een paar plaatselijk mensen, het werd heel gezellig toen een van hen, die het beste Frans sprak, begon over de naamgeving. Zo kan een buitenstaander door de naam te horen weten het hoeveelste kind het is. Zo kreeg ik dus onder veel gelach ook een naam. De rit terug over de piste was lastig en terug in het kamp had ik geen kont meer over. De Fransen die er nog in het camp waren, vertelden, dat zij halverwege mee gekapt waren. Gaf me een goed gevoel dat ik als oudere het wel gepresteerd had.