Dag 18

DAG 18
Voor midi mijn kamer vrijmaken. Gehoopt dat er nog een andere kamer zou vrijkomen, doch helaas. Ik moet naar een ander hotel. Midden in het centrum, maar met een kamer(tje) die grenst op een soort binnenplaatsje. Aan de straat is er altijd veel lawaai. De burkinabé houden van lawaai, veel lawaai. Motor en autolawaai, van veelvuldig claxon gebruik, gierende remmen en verder gerammel van de oude brikken. Daar proberen de mensen bovenuit te komen, door luid tegen elkaar te schreeuwen. En dat moet dan nog vaak overstemd worden door muziek op straat uit hele grote boxen die elkaar beconcurreren. Dat gaat tot heel laat door. Een paar uur is het dan stil in de stad. Tot om een uur of vijf de klagelijke gebeden vanuit een paar moskeeën over de stad galmen.
Ik besluit even te gaan eten in Restaurant DanKan waar het redelijk rustig en schoon is. Maar op weg daar naartoe word ik gespot door Hamidou, die me vraagt met hem mee te gaan naar de handel van zijn broer. Daar zitten nog meer broers en vrienden. Ze spelen een spel met knikkers op een houten kaaiman met holtes in de rug. Het gaat razend snel. Niets van te begrijpen, maar ze hebben er veel lol mee. Op traditionele wijze wordt thee gezet op een houtskool comfoortje. Van heel hoog in een glaasje tappen, weer terug en zo doorgaan tot er veel schuim ontstaat. Het resultaat is er, voor mij, niet beter op geworden maar de hele ceremonie is leuk om te zien. Natuurlijk moet ik ook zijn negotie bekijken. Hij blijk in deze wereld toch veel kennis te hebben en komt zeer regelmatig in Frankrijk op internationale beurzen. Ik heb er geen verstand van antiek houtsnijwerk en ben altijd bang teveel te betalen. Maar hij blijft vriendelijk en ik word uitgenodigd bij hem thuis te komen eten. Nee zeggen is er niet bij en een uurtje later zit ik met Hamidou in een stokoude Mercedes op weg naar het huis van de broer. Het gaat alleen maar over stofwegen en na een half uur vraag ik of we nog in Bobodoulasso zijn. Ja hoor, en we gaan nog een kilometer of vijf door totdat we voor een grote dichte poort stoppen. We zijn er, en ik bent alleen maar, hoe kom ik hier weer vandaan. Het is een groot huis en ergens op de grond op een matras zit een dikke vrouw les te geven aan een jongetje van een jaar of tien. Het blijkt de vrouw des huizes en leerares te zijn. Het jongetje spreekt aan een stuk door teksten uit over een best moeilijk onderwerp waarvan ik me afvraag of hij die begrijpt. Of gaat het meer om een geheugentraining? Dit is nog maar het voorportaal voor de grote salon waar we gaan eten. Op heel grote pompeuze banken gezeten eten Hamidou, zijn broer en ik aan een laag tafeltje. Omdat ik een gerespecteerde gast ben eten we ieder van een bord, anders eet ieder met zijn rechterhand van de zelfde schaal. Na het eten gaan de broers douchen, of ik ook wil. Non, merci, doe ik wel weer in het hotel. Als ik weer terug gebracht worden zie ik mevrouw eten, nog steeds op de grond. Zo gaat dat hier....